De Grote Kleine Treinencompetitie

De uitwerking

Het thema bood veel vrijheid, maar lijkt toch wel op het eerdere onderwerp “Beroemde treinreizen”. Het verplichte element de liefde mocht van alles zijn: de liefde tussen mensen, de liefde voor een land, de keuken, noem maar op. Iets van dit soort uitingen moet minimaal twee keer terugkeren. Behalve verliefde stelletjes lijkt het mij verder erg moeilijk dit element concreet zichtbaar te maken, alle uitingen op de baan kunnen er wel onder vallen. Vage opdracht. Evan wil twee tunnels. Op een relatief klein bouwoppervlak valt er mijns inziens niet zoveel spannends aan tunnels te beleven. De jury wil creativiteit zien, maar pakkende opdrachten lijken toch wat uitgeput te raken. Hoe gaan de teams ermee om?

Oranje gaat Oostenrijk en Frankrijk laten zien, maar een tunnel tussen beide landen en een liefdesverhaal met aanvang in de besneeuwde Oostenrijkse bergen en eindigt in de zonnige Franse dalen met lavendelvelden. Groen reist door groene heuvels tussen Oostenrijk en Italië en vertelt van machinist George en zijn geliefde Maria. Blauw is wederom ambitieus met drie landen: een fietstocht tussen Oostenrijk, Italië en Frankrijk. De reis loopt langs belangrijke ijkpunten, de toerrijders nemen voor het laatste stuk de trein.

Nadat de “blauwdrukken” van alle drie geplande banen kort in beeld zijn geweest meen ik dat Oranje het spectaculairste plan heeft, gevolgd door Blauw en Groen. Bij het laatste team zijn de tunnel in- en uitgangen wel erg prominent zichtbaar, hoe moet dit nog verrassend gaan uitpakken?

Ondertussen passeren in sneltreinvaart de thuis voorbereide werkstukken de revue. Echt leuk werk bij Oranje en Groen, maar het romeinse theater Arena di Verona bij Blauw oogt wat grof en eenvoudig gemaakt. Er is maanden met toewijding aan gewerkt, ik weet het, maar hier blijkt het gelijk van Evan uit vorige afleveringen dat Blauw in afwerking beter kan.

Het verdere verloop van dag één toonde de uiteindelijke treinenloop. Bij Groen terechte kritiek op de “kronkels” in een bocht waardoor lange rijtuigen te sterk uitzwaaien en optisch niet mooi door een boog gaan. Waarom? Ervaren bouwers weten inmiddels toch dat dit punten gaat kosten. De regie houdt het een beetje voor gezien, er komt bijna niets interessants aan bouwactiviteit in beeld. Van werkelijk geestverrijkende conversaties en teamoverleg moeten we het ook al niet hebben.

Op dag twee krijgt Blauw gedurende vier uur hulp van professioneel model(landschap)bouwer Lars op ’t Hof. Evenals de teamleden is ook hij niet gewend in heel korte tijd iets neer te zetten. Het moet maar.

André is zogenaamd in vakantiestemming en gaat buiten bij de ijscoman ijsjes halen. Hij bestelt voor de teamleden en zichzelf, maar sluit Joyce en Evan stiekem buiten. Een leuk bedoeld luchtig intermezzo dat vooral van Andrés professionaliteit getuigt. Ik zou me niet willen laten inzetten voor zo’n flauw toneelstukje.

Natuurlijk krijgen we weer de Dwarsligger: schuursponsjes en tandenborstels… De teams moeten er sneller mee klaar zijn dan in voorgaande afleveringen: twee uur bouwtijd in plaats van drie. Het schuim van de sponsjes is vergelijkbaar met loofmateriaal of heggen zoals van verschillende scenery-artikelen. Alle teams gaan dit zoals te verwachten ook zo gebruiken. De tandenborstels vereisten meer fantasie, maar men weet er wat van te maken. Astrid (Groen) heeft fantasievol alle onderdelen gebruikt en prolongeert haar titel “Koningin van de Dwarsligger”.

Terecht minpunt volgens Joyce: de tunnels van Groen “staan” op de baan, en hebben een plat dak, in plaats van gebouwd in volumes van heuvels of bergen. Daar hadden ze niet op gerekend. Voor een overtuigender resultaat moeten ze hier iets aan doen, maar het zal wel meer werk zijn dan ze aankunnen, ook met het halfuurtje extra erbij.

Op dag drie geeft Oranje tweehonderd procent, ze willen naar de finale. Blauw heeft na de bijdrage van bouwer Lars een mooie waterval, maar de oppervlaktestructuren van de waterpartijen zijn nog vlak en onnatuurlijk van kleur. Groen beweert op schema te liggen, er zijn massa’s aan de tunnels toegevoegd, maar die zijn nog geheel met de rest van de baan.

André introduceert in de tussentijd gastjurylid Özcan “Eus” Akyol, bekend als schrijver en als presentator van tv-programma’s als De geknipte gast en Sterren op het doek. Eus houdt van treinen en landschappen, maar als schrijver gaat hij ook op het (liefdes)verhaal letten.

De uitslag

Blauw demonstreert als eerste de drielandenbaan. Het verhaal ziet er goed uit, evenals de rit door de tunnels. Bij Groen zijn de gebouwen met vele details op de baan erg fraai, het landschap met de nog altijd vlakke tunnellay-out is behoorlijk voorspelbaar. Oranje overtreft zichzelf met een veelzijdige, rijk aangeklede baan met onder meer heuse lawine en een sterk verhaal in zowel treinreis en liefdesgeschiedenis. Na wat plussen en minnen heeft Oranje het leukste sporenplan, de spannendste uitwerking én een compliment voor de creativiteit die nu echt als resultaat van teamwerk uitkomt. De winnaar! Wie er verder doorging was al geen verrassing meer, Groen had ondanks alle inspanningen een weinig spannende baan die teveel leek op eerdere projecten. Blauw vergezelt daarmee komende week dus automatisch Oranje in de finale.

Al met al toch een weinig inspirerende uitzending, misschien wel de saaiste van de twee seizoenen. De rek is er naar mijn idee wel een beetje uit. Gaat de finale het nog goedmaken?